Het is zondag. Mijn vrouw moest werken, dus ik had het huis inclusief kids voor mezelf vandaag. Zij moeten natuurlijk hun energie kwijt kunnen dus ik dacht met ze op pad te gaan. M’n zoontje heeft het al een paar dagen over dat hij naar het bos wilt, en daar ben ik uiteraard een voorstander van; frisse lucht, lekker bewegen in de natuur. Heerlijk!
Het was ook aangenaam weer: bewolkt maar droog, windstil, precies goed voor een wandeling of om buiten te spelen.
Eenmaal onderweg waren er bepaalde wegen afgesloten. Lekker irritant. Niet zomaar één weg ofzo. Nee, ze zijn op meerdere plekken tegelijk bezig. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me niet hieraan ergerde. Dat ik-figuurtje in m’n hoofd: “Wat is dit nou toch allemaal? Gedoe! Dit had ik niet zo gepland, hè?!”
Het is interessant om te zien hoe snel dat gebeurt eigenlijk. De situatie zelf is gewoon neutraal; er is gewoon een omleiding, niets meer. Niks aan de hand eigenlijk. Maar het ego (dat ik-figuurtje) ervaart het alsof er iets fout is gegaan.
Door de omleiding reden we een route die we normaliter niet zouden rijden naar het bos. Toen reden we voorbij een park met zowel calisthenics trainingstoestellen als speeltoestellen. Ze riepen dat we moesten stoppen, en zonder lang nadenken deed ik dat gewoon. Het gaat er uiteindelijk om dat zij zichzelf kunnen vermaken.
Ik parkeerde de auto, de kids vlogen eruit, vol enthousiasme, helemaal blij. Ik ging wat met ze spelen en even later zei m’n dochtertje, “Kijk pap, een bankje. Ga maar even lekker zitten joh!”
Prima, haha!
Zij speelde verder met haar broer en ik zat dus op dat bankje. Eerst nog een beetje hangend in mijn frustratie van die omleiding, maar al snel kwamen er andere gedachten: dat ik eigenlijk liever thuis was. Jawel, Battlefield 6 was net uit (10 oktober), ik had het toevallig in de Microsoft Store op mijn Xbox gezien. Het zag er fantastisch uit. Een deel van mij wilde gewoon de hele dag gamen en verder niet al teveel uitvoeren.
En daar zat ik dan… Kinderen lekker aan het spelen, ik een soort van gevangen in mijn gedachten over wat ik liever had gedaan. Tot mijn aandacht viel op een man die rustig afval aan het oprapen was in een straat die naast het park lag. Hij had geen haast, zocht geen erkenning, deed gewoon z’n ding en droeg z’n streentje bij aan de gemeenschap. En op de één of andere manier raakte me dat toch wel lichtelijk, omdat het zo duidelijk liet zien wat ik niet deed: gewoon simpelweg aanwezig zijn bij wat er is.
Ons ego (ons aangeleerde zelfbeeld) wil vaak dat het moment anders is. Het zoekt constant iets beters, zoals meer rust, meer plezier, meer geld, meer controle, meer… In mijn geval gewoon zonder gedoe naar het bos kunnen rijden of gamen. En ondertussen mist het precies dat wat het probeert te vinden. Die man was niet bezig met “zin” of “doel”. Hij deed gewoon. Mijn kinderen speelden. Ook gewoon zijn, zonder reden. En ik zat te denken over hoe het zou moeten zijn.
Dat is het verschil tussen leven en denken over leven.
Langzaam merkte ik dat ik ontspannen werd. Ik keek naar mijn kinderen en voelde dat dit precies genoeg was. Geen bos nodig, geen game, geen ander scenario. Alleen dit moment, zoals het is. Ik kon ook niet langer meer op dat bankje zitten. We gingen tikkertje spelen. Ze dachten deze papa wel effe te pakken, maar ben nog snel en behendig zat, haha! En daarna zijn we lekker een frietje gaan eten, en op het gemakje weer naar huis gereden.
Dus ja, het was me weer duidelijk: het ego zit vaak te zeiken, maar de werkelijkheid is gewoon de werkelijkheid. En vaak is die helemaal prima.