Normaal gesproken doe ik na het wakker worden als eerste de koelkast open, pak ik een karaf koud water, schenk ik een glas in en drink ik het in één teug leeg. Heerlijk. Meestal volgen er dan twee koffies en ontbijt. Maar dit keer niet. Dit keer besloot ik na dat glas water meteen de hond uit te laten.
Het zag er prachtig uit buiten. De zon scheen en de ochtenddauw lag duidelijk op het gras. Toen ik dat door het raam zag, kon ik niet wachten om even frisse lucht te happen.
“Kom, Vosje!”
Ja, zo heet onze hond, voor het geval je dat nog niet wist. Toen ik haar riep, gingen haar oren overeind en kantelde haar kop een beetje. Zo heerlijk. Ik blijf dat genieten vinden. En dan dat moment dat ik naar de riem loop — dan wordt ze echt enthousiast. Tijd om te gaan, dus.
Toen ik de voordeur opendeed en met haar naar buiten stapte, nam ik nog een besluit: mijn telefoon blijft tijdens deze wandeling in mijn zak. Ik wilde mindful zijn. Gewoon naar haar snuffelen kijken en zelf wat om me heen kijken. Genieten van wat het leven te bieden heeft, dankzij wat mijn goed werkende zintuigen me laten ervaren. Zo bijzonder eigenlijk. Ik ben dankbaar dat mijn lichaam goed functioneert.
Op de hoek zag ik de bomen die je op de foto bovenaan dit stuk ziet. Hoe dichter ik erbij kwam, hoe mooier het uitzicht werd. Toen ik ervoor stond, kon ik het toch niet laten mijn telefoon te pakken. Niet om gedachteloos te scrollen of meldingen te checken — nee. Om deze foto te maken. En daar ben ik blij om. Wat een uitzicht. Wat een herinnering.
Dit zijn de kleine dingen die veel mensen niet zien. Ze zijn buiten, maar kijken toch naar hun scherm. Dan mis je dit soort momenten. Dit zijn de kleine dingen die groot zijn. Die ertoe doen. Dit is wat het leven mooi maakt. Waar ik woon is allerminst bijzonder: rijtjeshuizen en een stukje gras met wat bomen. Maar als je mindful bent, zie je wat de combinatie van natuurlijke elementen kan laten zien.
Als je bereid bent te kijken, zie je meer dan veel anderen — ook al is er niets mis met hun zicht. Ze hebben simpelweg andere gewoonten. En het is niet zo dat ik zélf altijd oplet en mindful rondloop. Er zijn genoeg momenten dat ik mijn telefoon net zo goed check. Toch zijn dit vaak de momenten die we nodig hebben. Niet alleen om iets moois te zien, maar ook om ons grijze stof wat rust te geven. Dat is zwaar overprikkeld.
Die kleine tussenmomenten van rust kunnen écht helpen. Ik snap het: ook ik heb te weinig tijd en wil tijdens zulke korte rondjes soms snel iets posten. Maar dat we niet alles in één dag kunnen proppen, kan óók iets goeds zijn. Daar schreef ik laatst nog iets over:
Wat Als Te Weinig Tijd Je Juist Helpt?
Hoe dan ook, ik wilde dit met je delen. Een volstrekt gewone wandeling werd iets bijzonders dat me bijblijft — alleen maar omdat ik even mindful was.