In het mooie Brabant is het herfstvakantie. Natuurlijk willen we dan leuke dingen doen met het gezin, dus besloten we naar een pretpark te gaan. De planning was Hellendoorn, maar die was dicht! Jammer, want we zijn daar al eens geweest en dat was een hele leuke ervaring voor de kids.
Gelukkig is dat niet het enige pretpark in Nederland. Het werd uiteindelijk Julianatoren, een park in Apeldoorn dat al meer dan honderd jaar bestaat.
Het begon ooit met alleen een uitkijktoren — de Koningin Juliana Toren — gebouwd in 1910, en inmiddels is het uitgegroeid tot een volledig kinderpretpark. Alles is er gericht op jonge kinderen: draaimolens, kleine achtbanen, bootjes, een reuzenrad, en overal vrolijke kleuren en muziek.
Het park voelt niet groot of overweldigend, maar het tegendeel. Ideaal eigenlijk voor gezinnen met jonge kinderen. Je merkt dat het echt draait om samen plezier hebben. Terwijl sommige parken steeds groter en spectaculairder worden, richt Julianatoren zich aan de simpele belevingswereld van het kind: eenvoudig, vrolijk, en veilig.
Onderweg naar het park hing er een dikke mist boven de velden. Of beter gezegd: de wolken hingen eigenlijk heel laag. er stonden windmolens maar hun toppen verdwenen in de wolken. Het zag er een beetje onwerkelijk uit. En terwijl ik ernaar keek, merkte ik hoe mijn hoofd meteen begon te denken: “Vreemd, hoe kan het dat de wolken zo laag hangen?”
Dat is wat de geest altijd doet: proberen te begrijpen wat er gebeurt, ook als dat helemaal niet nodig is. Er was gewoon mist en wolken, meer niet. Toen ik stopte met er betekenis aan te geven, werd het eigenlijk best mooi.
Het deed me beseffen hoe vaak we in het leven hetzelfde doen: we raken verstrikt in onze gedachten over iets eenvoudigs, en vergeten het gewoon te zien.
We zien niet de regen, maar dat het “rotweer” is. We zien niet dat iemand stil is, maar denken dat er “iets mis” moet zijn. We voelen niet de spanning in ons lichaam, maar proberen te bedenken wat die betekent.
Dat voortdurende interpreteren maakt het leven veel zwaarder dan het werkelijk is. De werkelijkheid zelf is meestal simpel: mist is mist, wolken zijn wolken, stilte is stilte, verdriet is verdriet. Pas als het hoofd (lees: het ego) zich ermee gaat bemoeien — “dit zou niet moeten gebeuren”, “wat betekent dit”, “hoe los ik dit op?” — ontstaat er meestal een vorm van lijden.
En het grappige is: zodra je dat doorziet, merk je dat je niets hoeft te veranderen. Alleen maar zien wat er al is, zonder het meteen te willen begrijpen of verbeteren. Dat was precies wat er gebeurde in de mist — even niets te doen, alleen maar kijken.
Eenmaal in het park was het nog niet zo druk. Later wel. Een hoop geluiden, kinderen die alle kanten op willen. En ergens halverwege merkte ik hoe mijn hoofd probeerde te sturen. “We moeten die kant op.” “We moeten op tijd eten.” “Niet weer in de rij staan.” Dat deel van je hoofd dat denkt dat rust pas komt als alles volgens plan verloopt. Maar dat plan bestaat alleen in je hoofd. Het leven zelf loopt nooit volgens plan.
En pas toen ik dat weer losliet (toen ik gewoon meeliep, keek, lachte, me liet verrassen) kwam er rust. Niet omdat alles goed ging, maar omdat ik stopte met vechten tegen hoe het ging.
In zulke momenten besef je: discipline, controle, plannen — allemaal heel nuttig, maar alleen zolang je weet dat ze tijdelijk zijn. Wat ik daarmee bedoel, is dat ze handig zijn in het dagelijks leven om je te helpen structuur te hebben, bepaalde doelen te halen, of afspraken na te komen. Maar ze werken alleen zolang je weet dat ze middelen zijn, geen waarheden. Het probleem ontstaat dus wanneer je gaat geloven dat alles volgens plan móét gaan, dat controle houden de enige manier is om rust te voelen. Dan worden die hulpmiddelen een bron van stress in plaats van steun.
Dus soms is het goed om even alles los te laten en gewoon aanwezig te zijn in de drukte. Dan merk je dat geluk niet iets is wat je maakt, maar iets dat vanzelf verschijnt als je even stopt met proberen beter te worden. Wanneer je tevreden bent met hoe het nu is.
De dag eindigde niet rustig. We stonden meerdere keren in de file, iedereen moe en hongerig. We stopten bij McDonald’s. Ik kom daar niet vaak, maar als ik ga, neem ik altijd een McFlurry met Oreo’s en chocoladesaus. En ik had geluk, want mijn vrouw wilde op een gegeven moment die van haar niet meer, dus die heb ik lekker opgegeten, haha! Het was trouwens niet het enige wat ik at 😅 er ging ook een Double Big Mac in (zonder sla).
Toen we thuiskwamen was het ongeveer zeven uur. Na de gebruikelijke “Ik ben nog niet moe!”-chaos lagen de kinderen eindelijk in bed. Het huis was weer stil. Niet voor lang, want ik pakte mijn controller en ging lekker gamen (Battlefield 6).
Balans! Heel de dag stond al in het teken van het gezin. Nu ben ik even aan de beurt. 😉