Gisteren was hij er nog. Vandaag niet meer. Een collega van me. 47 jaar. Hartfalen. Vader van twee kinderen. Ik snap het niet. Ik kan het niet bevatten.
We liepen deze week nog een rondje samen. Zo’n lunchwandeling om even weg te zijn van het scherm. We gingen ook weleens buiten de deur lunchen. Altijd een lekker alcoholvrij biertje erbij en de tijd nemen voor een goede lunch. Praten. Niet alleen koetjes en kalfjes. Ook diepe gesprekken over het leven, keuzes, betekenis. En op kantoor? Altijd lachen. Flauwe grappen. Gekke inside jokes. Altijd relaxed.
En nu is hij ineens weg… In Microsoft Teams staat zijn status op ‘Afwezig’, laatst gezien 20 uur geleden. Het voelt alsof hij elk moment weer online kan komen. Alleen weet ik dat hij dat niet zal doen.
We leven alsof we alles onder controle hebben, toch? Alsof als we gewoon gezond eten, een beetje bewegen, goed slapen en af en toe met gesloten ogen ademen, het leven wel meewerkt. We denken dat zelfs als we eigenlijk niet zo goed eten of slapen. Zelfs als we te veel suiker en vet eten en minder dan zes uur per nacht slapen, denken we dat het wel goedkomt.
Tot het niet zo is. Tot we ziek worden, of — zoals mijn collega — tot we ter plekke neervallen. Hij is thuis gestorven, in zijn thuiskantoor. Zijn gezin heeft hem daar gevonden. Te tragisch. Te verdrietig. Gewoon on-ge-loof-lijk. Het is voor mij een wake-upcall dat het leven helemaal niet meewerkt. Het checkt je agenda niet en het kan het niets schelen. Soms… pakt het gewoon iemand. Zomaar. En dan blijf jij achter met die ene verdomde vraag: waarom?
Waarom hij? Waarom nu? Waarom op deze manier?
Zovelen van ons leven op pauze. We stellen alles uit. Ik ook. Je kent het wel, toch?
“Later, als de kinderen groter zijn.”
“Als het rustiger is op werk.”
“Als ik meer ruimte in mijn hoofd heb.”
Maar wat als dat ‘later’ niet komt? Wat als dit het is? En áls dit het is — leef je dan echt? Of ben je vooral bezig met overleven, plannen en doen alsof? Ik weet dat ik dat te veel doe. Alsof alle routines en verplichtingen me blind maken voor de schoonheid van het leven — voor een groot deel in elk geval. Natuurlijk kun je niet elk moment genieten, maar iets vaker echt aanwezig zijn zou geen kwaad kunnen.
De enige zekerheid in het leven is onzekerheid. Het enige wat we zeker weten, is dat het stopt — en dat we geen idee hebben wanneer. Dat klinkt heftig, maar het kan ook bevrijdend zijn, want dan hoef je niet meer te wachten. Het is gewoon wat het is. Met dat in je achterhoofd hoef je niet meer te doen alsof je iemand bent die je niet bent. Voor wie of wat zou je dat doen? Probeer gewoon echt aanwezig te zijn. Dat is genoeg. Bij de mensen van wie je houdt. In het moment dat je nu hebt.
Ik had vandaag meetings. Ik heb ze verzet. Ik heb mijn vrouw en een paar vrienden verteld wat er is gebeurd en gesproken met collega’s die hem goed kenden. We moeten er voor elkaar zijn op deze donkere dag en de momenten die we wél hebben koesteren.
Een collega was ook heel close met hem; ze reisden veel samen. Ze maakten veel herinneringen. Ik zei tegen hem: “Koester die herinneringen, broer, en laten we nieuwe maken met de mensen die er nog zijn — ter ere van hem.”
Ik schrijf dit omdat het me raakt, mensen. Omdat het me wakker schudt. Omdat we altijd denken dat we nog tijd hebben, en dat vind ik een heel enge gedachte. Mijn kleine meisje heeft geen idee wat er is gebeurd, maar vandaag heb ik haar net wat langer vastgehouden. Ze zei: “Ik hou ZÓ, ZÓ veel van jou, papa!” Ik smolt, en met een traan over mijn wang zei ik dat ik ook van haar hou. Want het leven is geen aflevering die je later nog eens kunt bekijken.
Dit is het.
Dit moment.
En het enige wat we echt kunnen doen…
…is er verdomme iets van maken.
Ga nu naar je dierbaren. ❤️
✝️ R.I.P. maat ✝️
Je was een lieve man.
Een fijne en gewaardeerde collega.
Een zorgzame en geweldige vader en echtgenoot.
Je zult door velen worden gemist.