Ik had niet verwacht dat een ziekenhuisdrama me zou laten knuffelen met mijn hond en opnieuw zou laten nadenken over hoe ik met mijn kinderen omga, maar hier zijn we dan.
Gisteren keek ik met mijn vrouw een serie op Netflix, The Resident (een ziekenhuisserie). En ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van hoe erg een bepaalde situatie me raakte.
Wat het voor mij extra indrukwekkend maakte, was dat het ging over de dood van een kind. Sinds ik zelf kinderen heb, ben ik daar veel gevoeliger voor. Als ouder kijk je naar dat soort situaties met een ander gevoel dan wanneer je geen kinderen hebt. Het raakt je dieper, omdat je je het zó goed kunt voorstellen.
Maar ook als je geen kinderen hebt, kun je alsnog dat gevoel krijgen dat je echt even stilstaat bij hoe kwetsbaar het leven kan zijn. Dat gevoel had ik in elk geval — alleen dan nog meer gericht op mijn eigen kinderen. Je weet wel, hoe kwetsbaar ze zijn.
Het ging om een jongen die met bepaalde klachten het ziekenhuis binnenkwam, en bij wie vervolgens kanker werd vastgesteld. Die jongen had die vreselijke ziekte al eerder gehad, maar was blijkbaar genezen verklaard — tot nu. Al snel werd duidelijk dat het al zó ver was gevorderd, dat hij niet meer te genezen was. En niet veel later overleed hij aan een hersenbloeding.
Ook al is het in scène gezet, het is zó intens om te zien. Het zet je echt aan het denken over hoe kwetsbaar het leven kan zijn. Ik heb mijn moeder ook aan die afschuwelijke ziekte zien sterven, dus misschien draagt dat onbewust extra gewicht mee. Maar aan de andere kant is het ook wel mooi dat zoiets ‘simpels’ als een serie je op die manier kan raken en je even laat reflecteren.
Het laat je ook inzien hoe belangrijk het is om van de kleine momenten te genieten. Het is al duizend keer gezegd en het is zo’n cliché, maar het is waar. En wat ik soms lastig vind, is dat door werk, klusjes en al die andere dingen die ‘moeten’, juist die kleine dingen vaak ondergesneeuwd raken. Dan ben je meer aan het overleven dan écht aan het genieten, snap je?
Het dagelijks leven kan je soms zó opslokken dat je vergeet echt stil te staan en te genieten. Het is eigenlijk heel belangrijk om daar heel bewust af en toe tijd voor te nemen, hoe druk het ook is…
Maar goed, aan de ene kant vind ik het interessant dat juist het kijken van een serie me daarvan bewust maakt. Dat zoiets eenvoudigs als een aflevering je zo’n reflectiemoment kan geven. De kinderen lagen al in bed, maar ik heb meteen mijn hond extra vastgepakt, want ook haar neem ik te vaak voor lief.
Alles wordt zo snel vanzelfsprekend. Onze geliefden ‘zijn er gewoon’, maar er kan elk moment iets gebeuren waardoor dat verandert. En dat is verdomd eng. En daarom móét ik dit met je delen. Voordat je spijt krijgt dat je je geliefden niet de aandacht hebt gegeven die je ze zó makkelijk had kunnen geven.
Ik dacht ook ineens aan al die keren dat ik boos ben geworden op mijn kinderen of mijn vrouw. Uiteindelijk, ja, we zijn mensen — maar écht boos worden op de mensen van wie je houdt slaat nergens op. 😅 Het is gewoon dom.
Ik denk dat veel mensen, inclusief ikzelf, er goed aan zouden doen om net iets relaxter te zijn. Iets liefdevoller. En daar laat ik het vandaag bij. 😊