Laatst stond ik op de parkeerplaats. Gewoon even alleen. Niks bijzonders. En toch… was alles bijzonder. Want ineens deed ik het.
Ik ademde.
Niet zo’n zenuwachtig, puffend ademhaaltje, zoals wanneer je je sleutels kwijt bent en denkt dat de hond ze misschien heeft opgegeten. Nee. Gewoon… een volle, diepe, kristalheldere ademteug. In en uit. Zonder piepen, zonder hijgen, zonder het gevoel dat er een hamster in m’n borst zat met zijn pootjes op mijn luchtpijp.
En toen dacht ik: wat een zegen.
Vroeger was dat anders. Toen ik nog veel rookte, bijvoorbeeld. Zware shag. Sterke wiet. Hasj. En ook gewoon ‘normale’ sigaretten. Vooral als ik gezopen had (en dat deed ik bijna dagelijks). Gaf nergens wat om.
Wat ik nog weet: soms voelde ik mijn longen gewoon. Ik bedoel, voelen van het roken, snap je? Ik voelde de troep in mijn longen. Ik kon amper diep inademen. Best eng eigenlijk. Maar het boeide me toen niet. Soms, als ik hoestte en spuugde, kwam er bruin spul mee. Echt goor.
Ongelooflijk dat ik vroeger zo was, maar goed. Nu gelukkig niet meer. Ik ben al jaren gestopt. Ik zie mezelf het ook niet meer doen, eerlijk gezegd. Ik walg ervan. Ik snap niet waarom je het überhaupt zou willen. Ook omdat je jezelf heel bewust vergiftigt. Je longen, man! Die dingen waarmee je ademt, die je niet kunt missen want anders ga je gewoon dood.
Dat wil je toch niet?
Het zou eigenlijk vanzelfsprekend moeten zijn dat we die dingen gezond houden. Dat het ‘normaal’ is om gezonde, goed werkende longen te hebben. Maar… eigenlijk is het best bijzonder, toch?
Ik bedoel… we hebben het altijd over grote dingen. Een nieuwe auto. Een keuken met lades die vanzelf dichtglijden. Een vakantie waar je handdoek al op je strandbedje ligt. Maar niemand zegt:
“Goh, ik ben vandaag zó dankbaar voor mijn longblaasjes.”
Nou, ik wel.
Ik ben gewoon blij. Met mijn longen. Mijn luchtwegen. Mijn zuurstofopname. Het werkt zoals bedoeld. Elke dag. Zonder te mopperen.
Heer-lijk.
En weet je wat het mooiste is? Je kunt het overal doen. Ademen in de supermarkt. Ademen in de file. Ademen terwijl je kind je voor de vijfde keer vraagt waarom de maan niet op de grond valt.
Probeer het maar eens. Neem gewoon een ademteug alsof je stiekem een cadeautje uitpakt waar niemand bij is.
Dus als je me vanaf nu ergens ziet staan met een soort zalige grijns… Nee, niks gewonnen. Ik ben gewoon aan het ademen.
En dat, lieve mensen, is op zichzelf al een feestje.