Ik hoorde laatst een interessante zin:
Je lichaam is een lopend cv.
Die bleef hangen. En eigenlijk kan ik me daar goed in vinden. Wanneer iemand een ruimte binnenkomt en er fysiek sterk en fit uitziet, vertelt dat meteen iets. Die persoon neemt gezondheid serieus, is gedisciplineerd, en lijkt het leven te omarmen.
Als iemand er verzorgd en goed uit ziet, vormt zich direct een indruk. Een soort automatisch respect, zou je kunnen zeggen.
Ik denk dat we dat allemaal doen in meer of mindere mate, vaak zonder het te willen toegeven: dat snelle oordeel geven op basis van houding, energie en verzorging.
Toch is het interessant hoe dun de lijn is tussen bewondering en vooroordeel. Diezelfde signalen (verzorgd, sterk, zelfverzekerd) kunnen zowel respect als weerstand oproepen. De één raakt geïnspireerd, de ander voelt competitie of zelfs afwijzing. Uiteindelijk zegt dat meer over wat er in onszelf speelt dan over de ander, natuurlijk.
Dat zijn ego-dingen. Maar daar wil ik het nu niet per se over hebben. Terug naar die zin: “je lichaam is een lopend cv.”
Wat me aanspreekt, is hoe waar dat eigenlijk is. Als je fysiek fit bent en mentaal scherp, beweeg je anders door het leven. Als mensen je op een bepaalde, positieve manier zien, werkt dat in je voordeel. Je loopt vanzelf rechter, spreekt helderder, en komt anders een ruimte binnen. Veel mensen spiegelen dat terug. Niet omdat ze oppervlakkig zijn ofzo, maar omdat ze reageren op energie.
Wat fascinerend is, is hoe dat bijna een zelfversterkend systeem wordt:
je investeert in je lichaam, je houding verandert, de wereld reageert anders, en dat voedt weer je zelfbeeld.
Ja, weer een ego-ding. Onvermijdelijk. Haha!
Het ego kruipt overal tussen. Maar dat is niet per se slecht. Zolang het ego niet de leiding neemt, maar — laten we zeggen — gewoon “meerijdt”, kan het ook brandstof zijn. Brandstof die je energie geeft om te groeien in het leven. Wanneer ego brandstof wordt in plaats van identiteit, kan het je verder brengen zonder toxisch te zijn. Want uiteindelijk ben je niet meer of minder dan iemand anders, hoe fit je ook bent. Kracht zonder nederigheid is niks, maar kracht met bewustzijn voelt goed.
Ik denk dat het woord balans hier goed past.
Toch blijft het zo dat de meeste mensen vooral gericht zijn op dat beeld van uiterlijk. Dat zie je duidelijk terug in de online wereld — die ademt succes.
Zet twee mensen naast elkaar voor een merkdeal:
de één fit en verzorgd, de ander wat uit vorm en al even niet bij de kapper geweest.
We weten allebei wie de deal krijgt.
Niet omdat die persoon beter is, maar omdat beeld sneller verkoopt dan karakter. De wereld luistert eerder naar wat er goed uitziet dan naar wat wijs klinkt.
Hoe dan ook, los van al dat imago-gedoe voel ik simpelweg als mens de behoefte om mezelf sterk en fit te houden. Dat hoort bij het wezen dat ik ben. Een mens. Een man.
En ik heb ook de andere kant meegemaakt. Ik ben te dun geweest, te zwaar, zwak, slecht in vorm. Die periodes hebben juist mijn toewijding versterkt om te blijven werken aan mijn fitheid.
Ik ben nooit gepest of zo, maar voelde me in die fases wel ellendig. Dat had te maken met mijn zelfbeeld naar buiten toe (egooooo) én met het fysieke ongemak dat ik toen ervoer.
Maar goed. Wat vind jij hiervan? Heb je hier ooit over nagedacht, of iets vergelijkbaars ervaren? Of juist totaal iets anders?
Ik nodig je uit om er eens je gedachten over te laten varen.