Vrijwel iedereen die ik ken en in een liefdesrelatie zit, heeft de overtuiging dat de liefde die ze ervaren van de ander komt. Ik ben dat anders gaan zien, want wat als dat hele idee—dat liefde van buitenaf moet komen—een misverstand is?

Er zijn ongetwijfeld een hoop relaties die hierop vastlopen en dat is ook begrijpelijk. Men verwacht van hun partner dat hij of zij je liefde 'geeft', en telkens weer bevestiging biedt waar uit een soort van verlatingsangst behoefte aan is, maar zodra die bevestiging vermindert of ophoudt, komt twijfel om de hoek kijken.

“Hou je nog wel van me?” “Zijn we wel gelukkig?” “Mis je iets aan mij?”

Dit soort gedachten kunnen een relatie in een vicieuze cirkel trekken waarin we steeds afhankelijker worden van de ander voor onze eigen innerlijke gemoedsrust.

Liefde Is Geen Handelswaar

Na een hoop hierover te hebben nagedacht, kwam ik erachter dat één van de grootste illusies binnen relaties is dat liefde iets is wat je kunt geven en ontvangen. Net zoals een cadeautje van eigenaar kan wisselen. Liefde is toch geen handelswaar of een transactie? Tenminste, ik zie het niet als een of ander object dat we uitwisselen, of als een bepaalde energie die alleen kan bestaan als iemand anders het je geeft.

Ik kan dan ook niet om het principe heen dat liefde iets is dat in jou zit.

Maar toch voelen de meeste mensen dat niet zo, en dan kom ik weer terug bij onze jeugd. We leren daarin dat liefde voorwaardelijk is. Gaat volkomen onbewust, want denk er maar eens over na: we krijgen goedkeuring als we ons gedragen, afwijzing als we dat niet doen. Dit schept een onbewuste overtuiging dat liefde iets is wat je moet 'verdienen'. En als je partner dan opeens zegt dat liefde niet bij hem of haar vandaan komt, kan dat voelen als een afwijzing, of zelfs als een enorme bedreiging voor die diepgewortelde overtuiging.

De Pijn Van Dit Inzicht

Stel dat jij je ook op het spirituele pad bevindt en over dit soort zaken na begint te denken, kan dat wel eens lastig zijn voor je partner indien hij of zij hier totaal niet mee bezig is. Als je bijvoorbeeld uitspreekt dat je je hebt beseft dat de liefde die je ervaart niet van de ander komt, wat betekent dat dan in de ogen van je partner? Dat hun liefde er niet toe doet? Dat ze vervangen kunnen worden? Tuurlijk niet, maar zo wordt dat wel in de meeste gevallen ervaren, en dat drukt gelijk op gevoelige knoppen. Het tegendeel is echter het geval: juist door te beseffen dat liefde in jezelf zit ontstaat er een vrijere, diepere en authentiekere verbinding met de ander.

Als je niet langer afhankelijk bent van de ander voor jouw gevoel van liefde wordt je relatie een plek van groei in plaats van een bron van bevestiging. Je bent samen omdat je dat wilt, niet omdat je elkaar nodig hebt om je compleet te voelen!

Wat Betekent Dit Voor Je Relatie?

Dit betekent dus niet dat je relatie minder belangrijk is. Dat is echt de grootste misvatting ooit… Het betekent juist dat de liefde die je voelt voor de ander niet voortkomt uit een tekort in jou dat zij moeten opvullen. Het komt voort uit een natuurlijke, onvoorwaardelijke staat die al in je aanwezig is.

Het betekent ook dat je partner niet verantwoordelijk is voor jouw geluk. En oei! Dat kan zowel een bevrijding zijn als iets super-confronterends. Als we de ander namelijk niet meer kunnen aanwijzen als de bron van onze pijn of geluk, dan blijft er maar één plek over om naar te kijken: binnen bij jezelf. Geloof me, dit kan weerstand oproepen bij de ander. Je partner kan het gevoel hebben dat je je terugtrekt of minder geeft om de relatie. Maar ook dat is niet het geval… in werkelijkheid gebeurt er zelfs iets veel diepers: jullie komen dichter bij een vorm van liefde die niet afhankelijk is van externe omstandigheden. Is dat niet mooi?

Hoe Je Dit Kunt Bespreken Zonder Verdere Pijn Te Veroorzaken

Als je dit onderwerp met je partner deelt, kan het wellicht helpen om de focus te verleggen van “liefde komt niet van jou” naar “liefde is altijd al in mij aanwezig.” Dat kleine verschil in hoe je het zegt kan een wereld van verschil maken. Denk eerst goed na over hoe je dit soort dingen brengt, want het ligt zeer gevoelig. Ik ben persoonlijk het voorbeeld die dat al erg vaak op een allesbehalve subtiele wijze gevoelige onderwerpen heeft aangekaart.

Geloof me, hier simpelweg even de tijd voor nemen om mee te zitten is het helemaal waard en kan een hoop misverstanden schelen.

Het gaat er dus niet om dat jouw partner je niets geeft. Liefde is geen bezit, geen iets dat je vast moet houden of waar je afhankelijk van moet zijn. Het is wat van nature al in je zit, los van wie er op je pad komt. Mijn overtuiging is hoe meer we dát erkennen, hoe vrijer we worden in onze relaties—en hoe dieper de liefde werkelijk kan gaan.

Ik heb wel eens het metafoor gebruikt van een muziekje: een liedje kan bij iemand een sterke emotie oproepen, maar dat komt niet door het liedje zelf. Het raakt namelijk iets aan wat al in die persoon zit. Als dat niet zo was, zou iedereen exact hetzelfde voelen bij dat liedje.

Dus als liefde écht van een ander afkwam, zou iedereen exact hetzelfde voelen bij diezelfde persoon, net zoals iedereen dan precies hetzelfde gevoel bij dat muziekje zou moeten ervaren.

Maar bij nader inzien kan die vergelijking niet goed vallen bij de partner. Je partner kan natuurlijk denken van "Ja, ik ben toch geen muziekje of een random persoon? Ik ben jouw partner!" Wat ik dus bedoel, is dat het kan overkomen bij de ander alsof hij of zij willekeurig of vervangbaar is... Maar dat was niet wat ik bedoelde.

Daarom bedacht ik me een betere metafoor: een spiegel. Liefde in een relatie werkt eigenlijk net zo.

Een spiegel zelf heeft geen kleur, geen emotie en geen beeld van zichzelf—hij laat alleen zien wat er al voor staat.

Stel dat je voor een spiegel staat en je lacht, reflecteert de spiegel een lach. Als je fronst of verdrietig kijkt, dan reflecteert de spiegel dat ook. Maar de spiegel zelf veroorzaakt die emoties niet! Hij weerspiegelt alleen wat er al in jou zit.

Zo werkt liefde ook in een relatie. Als je liefde in jezelf voelt, dan zal je dat ook ervaren in de manier waarop je je partner ziet en hoe je de relatie beleeft. Maar als je onzekerheid of leegte in mezelf voelt en verwacht dat de partner dat voor je oplost, dan zal je dát juist terugzien in de relatie... Niet omdat je partner iets fout doet, maar omdat je zoek naar iets buiten jezelf dat eigenlijk van binnen moet komen.

Je partner kan die liefde in jou aanraken, hij of zij kan iets weerspiegelen dat er al is. Maar als jij geen liefde in jezelf voelt, dan kun je het ook niet bij de ander vinden—net zoals een spiegel mij geen lach kan geven als ik zelf niet lach…