Aan de hand van gesprekken die ik heb gevoerd, ben ik erachter gekomen dat er stiekem best veel mensen zijn die zich herkennen in de neiging om zich telkens weer met volle overtuiging in iets nieuws te storten. Op die momenten lijkt het alsof dit hét ding is dat geluk en vervulling brengt.

Maar na een paar weken, of soms zelfs dagen, vervaagt die energie en begint de twijfel. Het nieuwe project verliest zijn magie, de motivatie verdwijnt, en voor je het weet, heeft een nieuwe fascinatie de oude volledig overgenomen.

Voor sommigen herhaalt dit proces zich eindeloos. En dat kan natuurlijk enorm frustrerend zijn...

Op het eerste gezicht lijkt het misschien een kwestie van wispelturigheid of een gebrek aan doorzettingsvermogen. Maar als je dieper kijkt, kun je jezelf afvragen of er iets anders aan de hand is. In gevallen zoals dit lijkt het er namelijk op dat het ego steeds een nieuwe strategie zoekt om een of ander dieper ongemak te ontvluchten. 

Het Ego Zoekt Houvast (Of Denkt Dat Het Dat Moet)

Het ego heeft een sterke behoefte aan controle en zekerheid. Het wil zich ergens aan vastklampen om zichzelf te definiëren en een gevoel van identiteit te creëren.

Wanneer iemand zich in iets nieuws stort — een website starten, humoristische artikelen schrijven, spirituele inzichten delen, programmeren, wat het ook mag zijn — voelt het in eerste instantie als de juiste keuze. Het geeft een tijdelijk gevoel van voldoening.

Maar na een tijdje ebt de opwinding weg en verschijnen de eerste obstakels. Dan beginnen de vragen:

• "Waarom voelt dit ineens als een verplichting?"

• "Waarom zie ik nu allemaal nadelen die ik eerder niet zag?"

• "Dit is te duur."

• "Dit kost meer tijd dan gedacht."

Soms kun je daardoor ook flink ontmoedigd raken omdat het resultaat niet is wat je had gehoopt, of omdat er niet direct iets tastbaars uit voortkomt. Op dat moment slaat de twijfel toe. Dan wil je stoppen, en niet lang daarna komt de drang om weer iets nieuws te proberen.

Dus is de vraag: wil je echt iets nieuws, of is dit het ego dat bang is voor stilte?

Waarom Is Dit Zo Moeilijk Te Doorbreken?

Wanneer een nieuwe impuls om aan iets nieuws te beginnen opkomt, is het nuttig om het een paar dagen te laten rusten en niet meteen actie te ondernemen. Vaak werkt het zo dat des te meer je het negeert, hoe obsessiever de gedachte wordt. Het blijft in je hoofd rondspoken totdat je er iets mee moét doen om het te laten verdwijnen.

Precies zoals vaker wordt gezegd:

"Waar je weerstand tegen biedt, blijft bestaan."

Eigenlijk is dit net als een verslavingsmechanisme. Alsof het ego heeft geleerd dat een nieuw project tijdelijke verlichting biedt, net zoals een verslaafde de volgende dosis nodig heeft om ontwenningsverschijnselen te vermijden.

Wat hieruit geleerd kan worden, is niet vechten maar simpelweg aanwezig zijn bij wat er is. Want deze obsessieve gedachten zijn niets meer dan weerstand. Het ego probeert wanhopig te voorkomen dat het in een soort leegte valt. Een ruimte waarin geen nieuwe afleiding is, waarin het ongemak van het niet-weten volledig gevoeld moet worden.

Wat Is Een Mogelijke Oplossing?

De enige manier om deze cyclus te doorbreken, is door niet automatisch de drang om actie te ondernemen te volgen. Dit betekent niet dat je nooit meer iets nieuws mag beginnen, maar het is verstandig om je niet te laten leiden door de dwangmatige behoefte om een nieuwe identiteit te creëren.

Een experiment kan zijn: niet meteen handelen, maar het een langere tijd laten bezinken. Misschien betekent dit dat bij de volgende obsessieve impuls een volledige week niets wordt gedaan. Misschien zelfs twee. Je kunt het idee opschrijven, maar  geen directe actie ondernemen en dan observeren wat er gebeurt:

• Wordt de gedachte sterker?

• Verdwijnt het vanzelf?

• Vervangt het ego het met een nieuw idee?

• Of wordt duidelijk dat alles goed is zoals het is en lost de gedachte op in het bewustzijn waarin het werd waargenomen?

Hopelijk geeft dit meer inzicht in je eigen patronen door het proces bewuster te observeren.

Daarnaast kan meditatie hierin helpen. Simpelweg in volledige stilte zitten, zonder afleiding, en gewoon aanwezig zijn met wat er is. De antwoorden komen dan vanzelf.