Deze week was ik in de sportschool. Aan het trainen, calisthenics aan het doen. Opeens werd ik aangesproken door een medewerker. Zomaar uit het niets kwam ze een praatje maken. Best leuk! Dat gebeurt tegenwoordig niet vaak meer. Veel mensen zijn alleen bezig met zichzelf of met hun telefoon (en vooral dat laatste).

Ons gesprek begon met wat luchtige praat, zoals of ik nog plannen had voor het weekend. Maar uiteindelijk nam het gesprek een verrassende, diepgaande wending. We begonnen te praten over spiritualiteit, vooral over het ego. Ze had er nog nooit van gehoord, wat betekende dat ze er volledig mee geïdentificeerd was – de mentale constructie die we het aangeleerde zelfbeeld kunnen noemen. Ik legde uit dat dit in feite een klein “ik-figuurtje” in het hoofd is, opgebouwd uit alle ervaringen en overtuigingen die we in ons leven hebben verzameld, tot ‘één seconde’ geleden.

Ze was enorm gefascineerd. We konden niet stoppen met praten. Een gesprek over het ego neemt vaak allerlei wendingen, omdat het zo’n gigantisch breed onderwerp is. Het is nogal een schok als iemand je ineens vertelt dat dat stemmetje in je hoofd, dat constant denkt, analyseert en oordeelt, eigenlijk helemaal niet is wie je bent.

Op een gegeven moment moest ze zichzelf echt dwingen om weer aan het werk te gaan, terwijl ze het gesprek eigenlijk nog lang niet wilde beëindigen. Als we elkaar weer tegenkomen in de sportschool en ze heeft even tijd, is de kans groot dat we weer verder praten.

In elk geval, het feit dat ze zo geïnteresseerd was en bleef doorvragen, laat zien dat er een zaadje is geplant.

Deze week trainde ik ook met een goede vriend die net is begonnen met het spirituele pad te bewandelen. We hebben het er al een paar keer over gehad en elke keer is hij weer gefascineerd. Hij stelt veel vragen en komt met situaties die ik dan vanuit een spiritueel perspectief bekijk. Daar komen zulke interessante gesprekken uit!

Ik geniet enorm van dit soort gesprekken, maar het bijzondere is dat het allemaal op een heel natuurlijke manier gebeurt. Geen geforceerde spirituele preken, gewoon een open gesprek dat ineens een bepaalde wending neemt.

Mensen zien spiritualiteit vaak als iets vaags of zweverigs, totdat ze beseffen dat het eigenlijk over hun eigen ervaring gaat. Over dat stemmetje in hun hoofd, over die onrust wanneer iets niet gaat zoals ze willen. Het mooiste moment is wanneer ze ineens aan zichzelf vragen: ‘Wacht eens even… als ik niet mijn gedachten ben, wie ben ik dan?’

Laatst sprak ik iemand die dit onderwerp met zijn partner had besproken, maar de partner stond er nog niet voor open. Ze gelooft volledig dat ze haar ego is. En dat is helemaal prima. Als iemand niet openstaat voor dit soort dingen, zal communicatie alleen maar plaatsvinden vanuit weerstand.

Ik vertelde hem dat er maar twee mogelijkheden zijn: of het gebeurt vanzelf, of niet. Klinkt logisch, ik weet het, en zo simpel is het ook. Meestal heeft iemand van nature een bepaalde nieuwsgierigheid en openheid, waardoor spiritualiteit makkelijker opgepakt wordt. Óf iemand blijft keer op keer gefrustreerd raken door dezelfde dingen, raakt steeds meer verstrikt in zichzelf, en begint zich af te vragen wat nu écht de oorzaak is...

Ik hoef je vast niet uit te leggen wat daar de werkelijke oorzaak van is... 😉