Als je een beetje op mij lijkt, heb je ook te weinig uren in een dag. Mensen zoals wij willen nu eenmaal veel. Dingen bereiken. En het liefst ook nog ontspannen. Maar nee — het voelt vaak alsof je moet kiezen: óf doelen halen, óf rust. Een tussenweg lijkt er niet te zijn.
Het leven is druk. Héél druk. Zeker als je, net als ik, een gezin met kinderen hebt. Ik heb er twee: een jongen en een meisje. Mijn zoon werd net zeven en mijn dochter wordt volgende maand zes.
Geloof me: als íets tijd kost, is het dat wel.
Daarbovenop werk ik fulltime als logistiek engineer — een baan die veel vraagt. Misschien heb jij ook zo’n baan die je al voor thuiskomst een flink deel van je energie kost. Thuis ben je dan eigenlijk al op, en dan wil je gezin nog aandacht.
Maar daar stopt het niet.
Nee, dan zijn er nog de huishoudelijke taken. En een partner die misschien óók werkt (die heb ik ook 🤪). Dus na het avondeten, als je de kinderen wat aandacht hebt gegeven en ze (eindelijk?) boven zijn, is er nog steeds geen tijd voor jouw dingen. Eerst opruimen, ditjes, datjes…
En dán pas — als dat klaar is en je ook nog niet hebt gesport — kun je eindelijk werken aan je creatieve doelen. Aan die online business. Aan die website. Aan… wat het ook is. Tegelijk denk ik aan mijn gezondheid. Ik sport ook. Het is belangrijk voor me om sterk en gezond te blijven. En het voelt als mijn ‘papa‑plicht’: goed voorbeeld geven, en gewoon achter je kinderen aan kunnen rennen zonder na drie seconden buiten adem te zijn.
Kortom: pas ergens tussen tien en twaalf ’s avonds, of op rustdagen, blijft er wat tijd over. Dat laat vooral zien hoe weinig tijd er is. En tóch — op een bepaalde manier is dat juist goed. Misschien denk je dat ik gek ben, maar ik ben er iets positiefs in gaan zien.
In het begin was ik juist het tegenovergestelde: boos. Boos dat ik niet gedaan kreeg wat ik wilde op een dag. Ik kon me er echt over opwinden. Ik gaf alles en iedereen de schuld van dit onrecht dat mij werd aangedaan. Ik gaf mijn werk de schuld: zonder die baan had ik zeeën van tijd. Of ik was jaloers op mensen die niemand hebben. “Kijk, die heeft het makkelijker. Niemand om voor te zorgen, kan ’s avonds gewoon z’n ding doen!” En dan was er mijn eigen vrouw. Hoe dúrfde ze? Hoe kon ze verwachten dat ik lange gesprekken met haar voerde in dat kleine beetje tijd dat ik nog had? Serieus. Bizar. Eigenlijk verdrietig. Wat voor man was ik? In feite gewoon een egoïstisch joch.
Gelukkig is dat nu anders. Ik schrijf op wat ik wil doen, maar als het niet lukt, is dat OKÉ. Die verschuiving in mindset maakt dat ik weer uitkijk naar de volgende dag. Dat geeft energie. Drijfkracht. Precies dát zorgt ervoor dat ik doorga. Precies dát maakt het leven leuk.
Stel je eens voor dat er nooit iets is om naar uit te kijken. Want weet je wat het is? Het is nooit genoeg. Na het ene doel komt het volgende. Wij, creatieve zielen, kunnen áltijd iets verzinnen om te doen. En daarnaast zullen er altijd mensen zijn die onze hulp nodig hebben. Of dat nu een reddingslijn is die we toewerpen, of gewoon een goede lach — we blijven van betekenis.
Wat is het internet zonder ons? Sterker nog: wat is de mensheid zonder ons? Precies — behoorlijk verloren.
Dus nee, wees niet boos op jezelf of je omgeving omdat je vandaag niet alles afkrijgt. Geniet van wat je wél doet, en morgen is er weer een dag. Een nieuwe dag om van te genieten. Om naar uit te kijken. Om te leven.