Er zijn miljarden mensen op aarde, en bijna evenveel overtuigingen over wat er gebeurt na de dood. Sommigen geloven dat we terugkeren in een ander lichaam. Anderen zijn overtuigd van een hiernamaals. Weer anderen denken dat alles simpelweg ophoudt wanneer het lichaam sterft.
Ik ben niet religieus, en hoe ouder ik word, hoe meer ik voel dat we onlosmakelijk verbonden zijn met al het andere leven hier. We zijn niets meer dan een boom, een hond of een vogel. We ademen dezelfde lucht, drinken hetzelfde water en eten hetzelfde voedsel. Soms levend, soms dood, maar altijd onderdeel van dezelfde cyclus waarin we bestaan.
Met cyclus bedoel ik de natuurlijke cyclus van leven, dood en de kringloop van energie en materie in de natuur. Alles wat leeft komt ergens uit voort en wordt uiteindelijk weer onderdeel van iets nieuws. Een boom groeit bijvoorbeeld uit de grond, haalt voedingsstoffen uit de aarde en de lucht. Wanneer hij sterft, vergaat hij, en wat overblijft voedt andere planten, insecten en dieren.
Hetzelfde principe geldt volgens mij voor al het leven, en daar horen wij als mensen ook bij.
Dat besef, of die overtuiging, haalt voor mij veel spanning weg. Ik hoef niet boven het leven te staan of het een diepere betekenis te geven. Ik ben gewoon levend, dat is alles. Het is al bijzonder genoeg dat we er zijn, dat we kunnen voelen, proeven en ademen.
Toch hebben mensen iets bijzonders: de drang om alles te begrijpen. We willen uitleggen waar we vandaan komen, waarom we hier zijn en wat er gebeurt wanneer we weg zijn. Misschien is dat nu juist het onverklaarbare. Niet omdat we dom of onontwikkeld zijn, maar omdat het leven zelf niet gemaakt is om volledig te worden begrepen.
Zoals ik al zei, ik ben niet religieus. Niet uit afkeer of iets dergelijks, maar simpelweg omdat ik niet overtuigd ben dat er een hogere macht aan de touwtjes trekt of dat er een specifieke schepper is die dit allemaal heeft gepland. Voor mij voelt het leven niet als iets dat wordt bestuurd, maar als iets dat gewoon is. Een proces dat zichzelf in stand houdt, zonder doel of bestemming. Dus nee, ik geloof niet in het lot of voorbestemde plannen. En dat is helemaal prima.
Ik hoef het leven geen diepere betekenis te geven om het te waarderen. En natuurlijk is het helemaal oké als religie iemand stabiliteit, troost of betekenis biedt, daar zie ik absoluut niets verkeerds in. We leven allemaal op onze eigen manier met dezelfde onzekerheid: niemand weet echt hoe het zit. Zelfs als je ergens rotsvast in gelooft, weten we het niet. Uiteindelijk zijn het verhalen, en wij mensen zijn ergens van overtuigd of niet.
Juist dat niet-weten maakt het leven voor mij zo waardevol. Als niemand echt kan uitleggen waarom we hier zijn, blijft er maar één ding over: het zelf ervaren. Momenten met mijn familie, de geur van het bos na de regen, de stilte van een vroege ochtend, dat is leven. Juist omdat het tijdelijk is, voelt het ongelooflijk kostbaar.
En nogmaals, als jij ergens anders van overtuigd bent, is dat helemaal goed. Dit is alleen hoe ik erover denk, niet meer en niet minder.